The Neighbours

In a dimly lit apartment building doorway, two strangers—Aleko (a sardonic, quick-tempered man) and Nana (a paranoid, sharp-tongued journalist)—collide in the dark, sparking a chaotic spiral of misunderstandings. Both accuse the other of being a “maniac,” with Nana brandishing a gas pistol and Aleko mocking her hysterics. Their encounter escalates into a surreal standoff: Nana forces Aleko to sing and dance, culminating in a gunshot that leaves Aleko unconscious.

By Scene Two, the pair find themselves trapped in a malfunctioning elevator, where their mutual disdain erupts into biting insults, gender stereotypes, and absurd accusations (including a literal battle over who polluted the air). As they dissect each other’s lives—Aleko’s baldness and Nana’s caffeine addiction—their hostility masks a shared vulnerability. Yet, neither backs down: Aleko mocks Nana’s poetry about “computerized love,” while Nana condemns his toxic masculinity.

The farce peaks when both draw gas pistols, mirroring each other’s movements like warped dance partners until they simultaneously “shoot” each other. The play closes with a chilling twist: a Stranger—a grinning, maniacal figure—watches from the shadows of the elevator, underscoring the absurdity of their conflict and the universal madness of human interaction.

პიესა ადამიანების შიშის, უნდობლობის და სოციალური სტერეოტიპების შესახებაა.

ორი გმირის, ალიკოსა და ნანას შორის დიალოგები და კონფლიქტები ასახავს კომუნიკაციის ჩახშობას, გენდერულ დინამიკას და ძალაუფლებისთვის ბრძოლას.

ორი მეზობელი, ალიკო და ნანა, ლიფტში გაიჭედებიან. ისინი ერთმანეთს არ იცნობენ. მათ ურთიერთობებს შიში განსაზღვრავს. ორივეს ჰგონია, რომ ერთმანეთს კუდში მისდევდნენ და უთვალთვალებდნენ.

უმნიშვნელო დიალოგი თანდათან ფსიქოლოგიურ დუელად გადაიქცევა, სადაც ორივე მხარე ერთმანეთს ბრალს მანიაკობაში დებს. კონფლიქტი ესკალაციას აღწევს, როდესაც ნანა პისტოლეტს უმიზნებს. დრამა ტრაგიკულად მთავრდება – ორივე გმირი ერთმანეთს ესვრის, ხოლო ლიფტის კარებზე გამოჩენილი მესამე პერსონაჟის (მანიაკის) სახე უსიტყვოდ ამჟღავნებს კონფლიქტის უსასრულო ციკლს.

„მეზობლებში“ ყოველი პერსონაჟი როგორც მსხვერპლი, ისე მოძალადეა.

В полумраке подъезда типичного городского дома пересекаются пути двух незнакомцев — Алико (циничного, вспыльчивого мужчины) и Наны (параноидальной журналистки с острым языком). Их встреча начинается с взаимных обвинений: Нана, вооружившись газовым пистолетом, принимает Алико за маньяка, а тот высмеивает её истерику. Диалог превращается в абсурдную схватку: Нана заставляет Алико петь детские песни и танцевать лезгинку, пока не раздаётся выстрел, оставляющий Алико без сознания.

Во второй картине герои оказываются запертыми в лифте. Их противостояние достигает апогея: они обмениваются язвительными насмешками, обсуждают гендерные стереотипы и даже обвиняют друг друга в «громком испускании газов». Под маской агрессии скрывается их общая уязвимость: Алико высмеивает стихи Наны о «компьютеризированной любви», а та клеймит его токсичную мужественность.

Кульминация наступает, когда оба достают газовые пистолеты и начинают зеркально повторять движения друг друга, словно пародируя дуэль. Финал трагикомичен: герои «стреляют» и падают замертво, а в свете лифта возникает лицо Незнакомца – маниакально улыбающегося наблюдателя, символизирующего безумие человеческого взаимодействия.